Hulajnogi, UTO i UWR - jaka jest różnica między tymi pojazdami? To mówią teraz przepisy!

Przepisy regulujące status prawny urządzeń służących osobom uprawiającym amatorsko sport i rekreację, a napędzanych elektrycznie oraz siłą mięśni ludzkich, obowiązują już od 20 maja 2021 roku, ale niewielu ich użytkowników przyswoiło sobie tę wiedzę, co widać na chodnikach, ścieżkach rowerowych, a nawet na jezdniach.

Nie zmienia to faktu, że użytkownicy tego sprzętu mają swoje prawa i obowiązki. Przed wspomnianą datą wszyscy byli traktowani jako piesi i musieli poruszać się wyłącznie po chodnikach lub poboczem jezdni (w terenie niezabudowanym lewym).

Jako punkt odniesienia weźmy hulajnogę elektryczną, która w Kodeksie drogowym ma osobny status prawny – właśnie hulajnogi elektrycznej, choć z czysto technicznego punktu widzenia jest urządzeniem transportu osobistego (UTO).

Zatem e-hulajnoga to pojazd napędzany elektrycznie, dwuosiowy, z kierownicą, bez siedzenia i pedałów, konstrukcyjnie przeznaczony do poruszania się wyłącznie przez kierującego znajdującego się na tym pojeździe.

To także pojazd napędzany elektrycznie (ale z wyłączeniem hulajnogi elektrycznej), bez siedzenia i pedałów, konstrukcyjnie przeznaczony do poruszania się wyłącznie przez kierującego znajdującego się na tym pojeździe.

W odróżnieniu do e-hulajnogi UTO może być jednoosiowe. Może to być zatem deskorolka elektryczna, elektryczne urządzenie samopoziomujące, np. dwukołowy i jednoosiowy segway, unicykl elektryczny (jednokołowiec).

Użytkownik UTO jest zobowiązany poruszać się po drodze dla rowerów z maksymalną prędkością 20 km na godz. (tak jak na e-hulajnodze), a jeśli jej nie ma może wyjątkowo korzystać z chodnika, zachowując szczególną ostrożność, jadąc z prędkością zbliżoną do tej z jaką idzie pieszy i ustępując mu drogi.

W strefie zamieszkania ma pierwszeństwo przed pojazdem mechanicznym, lecz ma obowiązek ustąpienia pierwszeństwa pieszemu.
Minimalny wiek uprawniający do użytkowania UTO to 10 lat (wyjątkiem jest strefa zamieszkania, ale pod opieką dorosłego), ale trzeba przy tym posiadać kartę rowerową. Młodzież od 14. roku życia może legitymować się prawem jazdy kategorii AM, od 16. roku – kategorii A1 lub B1, ewentualnie T. Pełnoletni użytkownik UTO nie musi mieć żadnych uprawnień.

Kierowanie pojazdem innym niż mechaniczny, nie mając do tego uprawnienia, podlega karze nagany albo karze grzywny do 1500 zł orzeczonej w postępowaniu sądowym lub 200 zł w postępowaniu mandatowym.

Osobie poruszającej się przy użyciu UTO zabrania się jazdy w stanie nietrzeźwości (powyżej 0,5 promila alkoholu we krwi), w stanie po użyciu alkoholu (0,2-0,5 promila) lub środka działającego podobnie do alkoholu. Naruszenie tego zakazu grozi surowymi mandatami – odpowiednio 2500 zł i 1000 zł. Policjant lub strażnik miejski (gminny) może też skierować sprawę do sądu.

Zabronione jest także przewożenie innej osoby, zwierzęcia lub ładunku, ciągnięcie innego pojazdu lub ładunku, czepiania się pojazdów.

Przekraczanie jezdni na UTO dozwolone jest na przejazdach rowerowych. Na przejściu dla pieszych użytkownik urządzenia powinien z niego zejść (tak jak rowerzysta i e-hulajnogista).

To urządzenie lub sprzęt sportowo-rekreacyjny przeznaczone do poruszania się osoby w pozycji stojącej, napędzane siłą mięśni. Takim urządzeniem mogą być zwykła napędzana siłą mięśni hulajnoga, wrotki, rolki, deskorolka.

Poruszanie się UWR nie wymaga żadnych uprawnień i jest dopuszczalne bez ograniczeń wiekowych.

Zasady poruszania się po chodniku lub drodze rowerowej są takie same jak w przypadku UTO. Tak samo jest z alkoholem lub narkotykami – jazda w takim stanie jest zabroniona, bowiem od 20 maja 2021 roku użytkownik UWR nie ma już statusu pieszego.

Przekraczając jezdnię taka osoba zobowiązana jest zachować szczególną ostrożność i korzystać odpowiednio z przejazdu dla rowerzystów (jeśli jest) albo z przejścia dla pieszych.