Walczyłem za Polskę

     Pan Jan urodził się 1 stycznia 1920 roku w Goleszowie koło Krakowa. Kiedy wybuchła wojna, miał 19 lat. Należał do Junaków, żołnierzy stacjonujących na Wybrzeżu.
     - Przy plaży w Helu wybudowaliśmy trzy fortece - opowiada. - One pozwoliły nam zatrzymać Niemców na miesiąc. Mieliśmy bardzo mało broni, ale opieraliśmy się wszystkimi siłami. Dowodził nami kontradmirał marynarki Unrug.
     Hel się poddał w październiku. Pan Jan ocalał. Jego 170 kolegów, nie. Potem działał w Gryfie Pomorskim. - Wysadzaliśmy transporty pancerne pod Redą - wspomina. - Kiedy jeden z pociągów wybuchł, zostałem ranny. Na torach przeleżałem całą noc. Rano znaleźli mnie Niemcy i zabrali do Wejherowa. Tam, po kilku dniach, odbył się proces i skazano mnie na karę śmierci. W celi więziennej marynarze, z którymi siedziałem, schowali mnie do siennika. Dwa dni w nim leżałem. Oni zginęli wszyscy, ja przeżyłem.
     _Po kilku tygodniach trafił do Sierosławia. Tu Niemcy dowiedzieli się, że pan Jan był Junakiem i walczył na Westerplat- _Zawieźli mnie do Lniana - mówi. - A stamtąd do Osia do urzędu niemieckiego. Tam zadecydowano, że trafię na roboty do majątku Graffa w Brzemionach. Pracowałem w nim do końca wojny z 15 Ukraińcami. Nie zdradziłem nikomu, że działam w Gryfie Pomorskim.
     _Po wojnie pan Jan był uczniem Szkoły Oficerskiej w Bydgoszczy.
     - _Skierowany zostałem do pracy w Urzędzie Bezpieczeństwa - relacjonuje. - _Zarządziłem tam nowe porządki - koniec z torturami. To nie spodobało się moim współpracownikom. Zaplanowali, że mnie zabiją. Nie udało się im, bo mój kolega mi o tym powiedział.__Złożyłem natychmiast wniosek o zwolnienie. Tak też się stało. Miałem trafić za to do więzienia, ale jakimś cudem mnie nie zamknęli.
     _Po tych wydarzeniach wrócił do Świecia i tu mieszka do dziś.