Chirurg i entomolog

Major Henryk Ciszkiewicz był zaliczany do czołowych chirurgów wojskowych. Urodził się w 1896 r. w Warszawie. Wybuch I wojny światowej zastał go w okolicach Witebska. Nie mógł wrócić do Warszawy, więc jako młody maturzysta postanowił kontynuować naukę. Najpierw wstąpił na Wydział Przyrodniczy Uniwersytetu w Moskwie, po czym przeniósł się na Wydział Lekarski. Studia przerwało wcielenie do wojska rosyjskiego. H. Ciszkiewicz służył w studenckim batalionie w Carycynie nad Wołgą. Następnie skierowano go do 2 Peterhofskiej szkoły podchorążych, którą ukończył w lutym 1917 r. Służył w I Polskim Korpusie, potem w Legii Podchorążych przemianowanej na Kompanię Junkierską. W lipcu 1918 r. jako

osobista eskorta

gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego wyjechał spod Bobrujska do Warszawy. Od 11 listopada 1918 r. służył w 36. pułku piechoty Legii Akademickiej. W stopniu podporucznika walczył na froncie wojny polsko-ukraińskiej. Za swoją brawurową walkę pod Hamulcem został odznaczony Krzyżem Walecznych. Brał też udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1920 r. pracował we frontowym Szpitalu Wojskowym w Wilnie. Powrócił do studiów medycznych. Zdobywał wiedzę na Uniwersytecie Warszawskim (semestry w 1919 i 1920 r.) i Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Dyplom doktora wszech nauk lekarskich zdobył w 1924 r. po kilku latach studiów przerywanych przez wojny. Początkowo służył w Centralnej Składnicy Wojskowej, potem był młodszym ordynatorem 15. pułku piechoty. Był też ordynatorem w Szpitalu Sezonowym w Ciechocinku, który mieścił się przez wiele lat w zakupionych przez wojsko pensjonatach "Warszawianka" i "Świtezianka". Jego nazwisko widnieje na liście lekarzy ordynujących w sezonie 1926 r. Henryk Ciszkiewicz awansował do stopnia majora. Dowodził kompanią szkolną Oficerskiej Szkoły Sanitarnej, a od 1 stycznia 1928 r. był ordynatorem Szpitala Okręgowego. Specjalizował się w chirurgii - był operatorem Oddziału Chirurgii Urazowej 1. Szpitala Okręgowego i zastępcą kierownika tego Instytutu w Warszawie. Na jego barki spadły sprawy administracyjne. Był zaliczany do czołowych chirurgów wojskowych, specjalizował się w traumatologii. Jak wspomina prof. Stefan Kryński, był to człowiek wielkiej dobroci i życzliwości w stosunku do ludzi. Pozostawił prace naukowe z dziedziny chirurgii. Jego hobby była też entomologia. Szczególnie interesowały go chrząszcze, którym poświęcił kilka prac publikowanych w "Polskim Piśmie Entomologicznym". Jego

kilkutysięczny zbiór chrząszczy

został przekazany w 1948 r. do kolekcji Instytutu Zoologii Polskiej Akademii Nauk. Kiedy wybuchła II wojna światowa, wziął udział w działaniach wojennych kampanii wrześniowej. W nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej i został wywieziony do Starobielska. Podzielił los kilku tysięcy oficerów. Został zamordowany w Charkowie w 1940 r. Jest pochowany w bratniej mogile w VI kwaterze Lesoparku. 9 listopada 2007 r. w , w trakcie uroczystości "Katyń Pamiętamy - Uczcijmy Pamięć Bohaterów", został mianowany przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego na stopień podpułkownika.