Udowodnić zdradę niewiernemu mężowi? Zdobyć czyjeś DNA? Dla Magdaleny Szperkowskiej to pestka

Trojgu uczestnikom programu, który można było obejrzeć w telewizji kilknaście dni temu, zaserwowała "Lazurowe Wybrzeże". Nie chodziło jednak o wycieczkę do St. Tropez, tylko o danie, które wyczarowała w swojej kuchni. Owoce morza i śródziemnomorskie przyprawy urzekły gości harmonią gorących południowych smaków.

Niebagatelną rolę w tym "oczarowaniu" pewnie odegrał fakt, że było to dzieło sympatycznej i wiecznie uśmiechniętej dziewczyny. Dziewczyny "z licencją", jak to podkreślił w programie narrator.

- Sama nawet nie pomyślałam, żeby zgłosić się do programu - podkreśla Magdalena Szperkowska, mieszkanka Dobrcza. - Pewnego dnia po prostu odebrałam telefon od pani z TVN-u, która powiedziała, że w Bydgoszczy będzie casting do ich programu. Ja nawet nie widziałam, co to za program. Nie znałam jego formuły. I początkowo oczywiście odmówiłam.

Odmawiała jeszcze kilkakrotnie. W końcu po którymś telefonie z rzędu uległa. Producent programu szukał ciekawej, nietuzinkowe osoby.

- Przeszłam pierwszy etap bydgoskich eliminacji do "Ugotowanych" - opowiada Szperkowska. - Miałam nadzieję, że w drugim odpadnę. Ale tak się nie stało. Musiałam się z tym pogodzić - śmieje się.

Przeczytaj: "The Voice of Ponad": Albo śpiewasz, albo do widzenia...

Choć uczestnikom programu na samym początku dała do rozwiązania zagadkę - mieli odgadnąć, jaki zawód wykonuje - sama zapewnia, że w kuchni podsłuchów nie używa. Co więcej, jeszcze kilka lat temu nawet przez myśl jej nie przeszło, że kiedykolwiek pójdzie w ślady Sherlocka Holmesa.

- Jestem z wykształcenia politologiem. Ale nigdy nie pracowała w zawodzie. Od kilkunastu lat byłam związana z branżą medyczną. Moja firma została wykupiona przez nowego właściciela i wszyscy dostaliśmy grupowe wypowiedzenia.

W tym czasie mąż pani Magdaleny rozwijał już swoją firmę detektywistyczną. Zaproponował, by też zdobyła licencję. Nie trzeba chyba dodawać, że Magda na detektywa nie wygląda.

- Mam wciąż wrażenie, że ludzie myśląc o detektywie, mają przed oczami starszego pana w prochowcu i fedorze na głowie - gestykuluje. - No i oczywiście musi mieć postawiony kołnierz tak, by widać było tylko fragment twarzy. Gdyby dziś prywatny detektyw tak się ubierał, to z pewnością przyciąganie setek spojrzeń przechodniów na ulicy nie pomagałoby mu w pracy.

Magda w niczym nie przypomina Jake'a Gittesa z "Chinatown". Tym bardziej też nie ma nic wspólnego z detektywem Monkiem. Naprzeciwko mnie w kawiarni w centrum Bydgoszczy siedzi elegancko ubrana brunetka. A uśmiech nie znika z jej twarzy ani na moment.

- Staram się ubierać tak, by nie rzucać się w oczy - zaznacza. - Nie mogłabym nosić różowej torebki, unikam kontrastujących barw. W pracy muszę być niewidoczna.

To o tyle istotne, bo najczęściej Magda pracując nad jakąś sprawą, nie może tak po prostu podejść do swojego rozmówcy i powiedzieć: - Dzień dobry, jestem prywatnym detektywem, chciałabym panu zadać kilka pytań...

Choć nie kończyła szkoły aktorskiej, to aktorką bywać musi. By zdobyć informację. I to właśnie jest ziarnem prawdy w legendzie otaczającej zawód detektywa.

- Sprawy, którymi się zajmuję... a właściwie to zajmujemy się w firmie - bo sami w pojedynkę nie realizujemy dużych zleceń - są najróżniejsze. Te najciekawsze oczywiście, wymagające najwięcej pracy, ale też najbardziej czasochłonne, to sprawy gospodarcze. Często zlecenia dają nam duże firmy, korporacje, które chcą sprawdzić swoich kontrahentów. Są to zlecenia z różnych branż.

- Czasem muszę wejść w rolę pielęgniarki w szpitalu, czasem architekta. Raz byłam - Magda wykonuje palcami umowny cudzysłów - przedstawicielką dużego przedsiębiorstwa z Warszawy. To wchodzenie w rolę jest konieczne. Ale to też właśnie odróżnia mój fach od innych. Sprawia, że każdy dzień jest inny; często obfituje w zaskakujące sytuacje. Takie, jakich nigdy nie doświadczyłabym siedząc za biurkiem.

Bo prawdziwi detektywi niewiele mają wspólnego z bohaterami telewizyjnych fabularyzowanych tasiemców.

- Przede wszystkim musimy działać w granicach prawa - podkreśla. - Nie mogę tak po prostu, podając się, na przykład za klientkę zainteresowaną zamówieniem jakiejś dużej dostawy u producenta, przykleić pod stołem pluskwy. Nie wolno podsłuchiwać rozmówców bez ich wiedzy, to po pierwsze. Po drugie te "pluskwy" to złożone urządzenia.

- To jakim cudem James Bond używał podsłuchów wielkości główki od szpilki? - pytam.

- Takie, to są tylko w filmach - wyjaśnia. - Pewnie, niektóre urządzonka są bardzo małe, ale trzeba je umiejętnie zainstalować. Wymagają współdziałania nadajnika, odbiornika, a przecież samo podsłuchiwanie, to nie wszystko. Bez nagrania rozmowy nie mamy też dowodu na czyjąś niecną działalność.

Na przykład taką, że pracownicy przedsiębiorstwa kradną na potęgę z firmowych magazynów. W takich przypadkach właściciel interesu też może wynająć detektywa.

- Obserwujemy, śledzimy, chodzimy za wskazanymi osobami i rejestrujemy każdy ich ruch.
Jedne z najczęściej powtarzających się zleceń, jakie przyjmuje Magda, to te dotyczące nieuczciwych kontrahentów.

- Pewna firma przemysłowa z naszego regonu dostała zlecenia na hurtową dostawę swoich produktów. Oczywiście klient nalegał, by w umowie zawrzeć klauzulę o przedłużonym terminem płatności. Prezes miał pewne podejrzenia co do zamawiającego. Chciał go sprawdzić. Miał nosa! Potwierdziliśmy próbę wyłudzenia towaru. Rzekoma firma zamawiająca w rzeczywistości mieściła się na poddaszu w bloku. Kupiec nie miał oczywiście pieniędzy na zapłatę. Klasyczna firma krzak.

Zobacz też: Michał Malicki z Włocławka już dziś w "The Voice of Poland"!

Duże dochodzenia, sprawy korporacyjne, biznesowe trwają długo. To całe tygodnie, a nawet miesiące, w ciągu których - jak pokreśla Szperkowska - detektywi prowadzą obserwację konkretnych osób.
Inaczej rzecz się ma w przypadku zleceń dotyczących zdrad małżeńskich.

- Jest ich dużo, ale też z reguły nie wymagają takiego nakładu pracy. Czasem wystarczą dwa, trzy dni, by zdobyć dowód zdrady jednego z małżonków.

Magda podkreśla, że w takich sytuacjach nieodzownym elementem ekwipunku detektywa jest kamera. - Aparatu używam rzadko. Zdjęcie nawet, jeśli przedstawia dwoje ludzi, którzy gdzieś na ulicy witają się obejmując; kiedy mężczyzna całuje kobietę w policzek, to jeszcze przecież nie jest dowód zdrady. Mogą to być gesty czysto przyjacielskie. Na nagraniu z kamery widać więcej. Można zaobserwować ulotne spojrzenia, mimikę świadczącą o jakiejś głębszej więzi łączącej dwoje ludzi.

Bywa też komicznie. Wtedy, na przykład, kiedy do detektywa zwraca się śledzona żona. I zleca śledzenie męża, który jako pierwszy skorzystał z usług prywatnego śledczego, właśnie po to, by udowodnić, że to jego druga połówka ma na koncie skoki w bok. W tej sytuacji detektyw musi odmówić. To sprawa etyki.

- Nigdy, przenigdy też nie zgodziłabym się na śledzenie osoby znajomej - zarzeka się.

- A odwrotnie, gdy znajomy odkrywa, że jest pani detektywem... Nabiera dystansu? Staje się nieufny?

- (Śmiech) nie spotkałam się z taką sytuacją. Ale często ludzie dziwią się, że mam taki fach. Nie mogą uwierzyć, że ja, kobieta, daję sobie radę jako detektyw.

Magda prowadziła też niejedną sprawę o ustalenie ojcostwa. I to taką, w której potajemnie trzeba było zdobyć materiał genetyczny.

- To trudne. Szczególnie w przypadku dzieci. Wiadomo, jeśli dziecko jest małe, chodzi do szkoły, to sprawa staje się jeszcze bardziej skomplikowana. Każdy kontakt z takim dzieckiem od razu może wzbudzić nieufność.

Sposobów na pozyskanie DNA jest kilka.

- Najczęściej po prostu dyskretnie czekamy, aż na przykład dziecko wypluje gumę do żucia na chodnik. Dosłownie szukamy pojednyczych włosów, szukamy przedmiotów, które mogły być przez daną osobę dotykane.

W przypadku dorosłych jest łatwiej. - Najprościej zdobyć DNA palacza. Wystarczy, że upuści niedopałek papierosa. Natychmiast go zabezpieczamy. Później już nikt nie dyskutuje z wynikami badań.

- Po ciężkim dniu pracy jest jeszcze czas i są siły, by wyczarować w kuchni coś na kolację?

- To zależy. Lubię pichcić, eksperymentować w kuchni. Ale dla moich bliskich, niekoniecznie przed kamerą.

Magda "Ugotowanych" nie wygrała, ale pysznie się bawiła.