"To był James Dean speedway'a". 11 lat temu żużlowy świat poznał Darcy'ego Warda [zdjęcia, wideo]

Warda pierwszy raz zobaczyłem na torze w kwietniu 2009 roku. Byłem jedną z kilkunastu osób, które miały przyjemność oglądać jego pierwsze okrążenia na polskich torach. To była sobota, dzień przed derby w Bydgoszczy. Telefon z klubu. - Wpadnij na Motoarenę, zobaczysz coś ciekawego.

Na torze było kilku zawodników, w tym 16-letni rudzielec z Australii. O jego talencie mówiło się wiele, zanim po raz pierwszy pojawił się w Europie. Torunianie znali go wcześniej jedynie z filmów w internecie, na których efektownie wyprzedzał swoich rywali w mistrzostwach juniorów na antypodach. Tam właśnie wypatrzył go gwiazdor toruńskiej drużyny Ryan Sullivan. Chrapkę miała także Unia Leszno, ale Jacek Gajewski był szybszy.

Ward porwał kibiców od pierwszych wyścigów. Na Motoarenie od razu wiedział, jak wykorzystać najlepsze ścieżki na trudnym technicznie torze. To był jego naturalny dar, instynkt, który sprawiał, że potrafiłyby się chyba ścigać się z zawiązanymi oczami. Od pierwszych wyścigów w Europie było wiadomo, że to talent stworzony do przekraczania granic. Nie startował najlepiej, ale na dystansie potrafił dokonywać cudów, panował nad motocyklem, jakby się na nim urodził.

Dzień po pierwszym treningu w Toruniu zadebiutował w ekstralidze i w Bydgoszczy odniósł swoje pierwsze indywidualne zwycięstwo, ogrywając m.in. uznaną już gwiazdę Emila Sajfutdinowa. Kilka miesięcy później był już mistrzem świata juniorów, jako najmłodszy żużlowiec w historii.

Sukcesy przychodziły mu łatwo, szybko także pojawiły się pokusy. Nieodłącznym towarzyszem talentu jest w jego przypadku rogata dusza. Trudna sytuacja rodzinna nie sprzyjała wychowaniu, a 17-latek został w Europie praktycznie sam. Jego najbliższą rodziną stał się kilka lat starszy rodak Chris Holder.

Ward nieustannie pakował się w kłopoty. W 2012 roku opuścił mecz o brązowy medal toruńskiej drużyny, bo wdał się w bójkę w knajpie i trafił do szpitala. Rok wcześniej został oskarżony o zgwałcenie młodej Brytyjki. Groziło mu więzienie, ale ostatecznie sprawa rozeszła się po kościach.

W rodzinnej Australii palił marihuanę i uciekał przed policją na motocyklu, rok temu próbował wystartować w Grand Prix Łotwy, będąc pod wpływem alkoholu. Efekt - zawieszenie i potem roczna karencja, bo Międzynarodowa Federacja Motocyklowa potraktowała to jako doping.

Kolejne wybryki nie podkopały jego popularności. Wręcz przeciwnie, niewielu kibiców w Toruniu wyobrażało sobie drużynę bez młodego Australijczyka. To samo było w Wielkiej Brytanii czy Szwecji. To idealny archetyp zbuntowanego i jednocześnie utalentowanego bohatera. Jak wcześniej brytyjski piłkarz George Best, który zapił się na śmierć czy Maradona, cieszący się do dziś wielką miłością fanów mimo licznych narkotykowych wpadek.

Dominik Antonowicz, socjolog i kibic "Aniołów": - To trochę taki James Dean światowego żużla. Na scenie przebywał krótko, ale niezwykle intensywnie. Nieokrzesany, skrajnie nieprofesjonalny we wszystkim co robi. Jednak właśnie takich bohaterów najbardziej kochamy, zwłaszcza gdy potrafią podnosić się z kolan.

Po rocznej dyskwalifikacji za doping nie brakowało pesymistów, wieszczących koniec jego kariery. "Rozpije się", "utyje", "ucieknie w narkotyki" - takie były opinie. A jednak Ward wrócił doskonale przygotowany fizycznie i sprzętowo. Czas wolny poświęcił na pracę nad sobą i poukładanie wszystkich spraw. Jeździł fantastycznie, w polskiej lidze miał średnią 2,2, zaliczając po drodze wybitny występ w derbach Ziemi Lubuskiej.

Wszystko skończyło 23 sierpnia 2015 roku. Mecz Falubaz Zielona Góra - GKM Grudziądz. Ostatni łuk ostatniego okrążenia w sezonie...

To właśnie ta sportowa charyzma i wyrazistość Warda sprawiły, że jego tragiczny wypadek wstrząsnął całym sportowym światkiem, wykraczając daleko poza niszowe ramy żużla. Nie ma dobrego momentu na taką tragedią, ale z Australijczyka los zakpił wyjątkowo okrutnie. Nie dlatego, że to było przedostatnie okrążenie, ostatniego meczu sezonu w polskiej lidze. Los odebrał mu zdrowie akurat wtedy, gdy żużlowiec odnalazł właściwą drogę w życiu i zrozumiał, co powinien ze sobą zrobić.