Minister pod tężniami

W latach przedwojennych bywali w uzdrowisku czołowi politycy II Rzeczpospolitej. Jednym z nich był generał Stefan Hubicki. Pełniąc funkcję ministra pracy i opieki społecznej, uczestniczył w dwóch ważnych uroczystościach. 4 czerwca 1932 r. towarzyszył prezydentowi RP Ignacemu Mościckiemu podczas uroczystości otwarcia basenu termalno-solankowego między tężniami. Oddanie do użytku największego w Europie tego typu obiektu zgromadziło znakomitych gości. W uroczystości oddania do użytku

nowoczesnej pływalni

uczestniczyli: Dyrektor Departamentu Zdrowia dr Eugeniusz Piestrzyński - późniejszy honorowy obywatel Ciechocinka, minister pracy i opieki społecznej Stefan Hubicki z małżonką - senator Hanną Hubicką, gen. Stefan Wiktor Pasławski, senator Jan Rogowicz, wojewoda Stanisław Twardo. Minister Stefan Hubicki razem z małżonką patronował też zawodom pływackim, które odbyły się na basenie między tężniami. W lipcu 1933 r. uczestniczył w otwarciu Domu Reprezentacyjnego Państwowego Zakładu Zdrojowego, który obecnie nazywany jest Dworkiem Prezydentów. Razem z małżonką byli pierwszymi lokatorami obiektu, w którym później bywało wiele wybitnych postaci. W sierpniu 1939 r. wypoczywała tu na przykład Maria Dąbrowska.

Stefan Hubicki urodził się w 1877 r. w Pilicy Kieleckiej. Ukończył medycynę na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1904 -1914 pracował w szpitalach warszawskich . Od 1914 r. służył w armii rosyjskiej, m.in. w 52. Dywizji Piechoty. Od stycznia 1919 r. był sekretarzem delegacji Piłsudskiego w Paryżu . W czasie wojny polsko-bolszewickiej był szefem sanitarnym kolejno Obozu Warownego "Grodno", Grupy Operacyjnej Edwarda Rydza-Śmigłego , 3 Armii frontu środkowego, a od sierpnia 1920 r. - 2 Armii. Od listopada 1920 r. do listopada 1921 r. kierował Wydziałem Organizacyjnego Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1925 r. obronił doktorat. Zasłużył się dla rozwoju wojskowego szkolnictwa sanitarnego. Był komendantem Wojskowej Szkoły Aplikacyjnej Sanitarnej i Inspektorem Służby Zdrowia, a także pierwszym Komendantem Wojskowej Szkoły Sanitarnej, którą kierował w latach 1926-29. W 1929 r. przeniesiony w stan nieczynny, został wiceministrem pracy i opieki społecznej. W roku 1930 został

ministrem pracy i opieki społecznej

w rządzie Walerego Sławka, zachował tekę do maja 1934 r. W 1931 r. został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu generała brygady. W latach 1935 -1939 był komisarzem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Od 1939 r. przebywał na Węgrzech, gdzie organizował środowisko piłsudczyków. Był m.in. szefem Obozu Polski Walczącej na Węgry. W latach 1944 -1945 ukrywał się na Słowacji. Po wojnie powrócił do Polski, pracował jako lekarz. Był autorem wielu prac z medycyny wojskowej. Wielokrotnie odznaczony, m.in. Orderem Virtuti Militari za działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej. Zmarł w 1955 r. w Serocku. Spoczywa na Powązkach.