Legend i wspomnień na Kujawach nie brakuje

Od niepamiętnych czasów stała tu świątynia. Gdy przybyli misjonarze, kazali zniszczyć pogańskie pomniki. Postawili krzyż. Przez wieki wokół krzyża gromadzili się ludzie. Po to, by się pomodlić, zwłaszcza w chwilach zagrożenia. Tym zagrożeniem byli wówczas rycerze Zakonu, Krzyżacy, którzy docierali na południowe Kujawy. Ale nie tylko samemu krzyżowi zaufali mieszkańcy. Postanowili bronić się przed najazdami budując wały obronne. W ten sposób powstało warowne miejsce nazwane Grójcem.

Dziś w Grójcu, w gminie Boniewo, krzyż wciąż stoi. I choć nie ma już niebezpieczeństwa najazdów, a krzyż jest nowy, to przecież ludzie zawsze będą pod nim szukać pocieszenia i ratunku. Wiedział o tym ksiądz Jarosław Włodarz, proboszcz boniewskiej parafii. Postanowił zbudować na grójeckim wzgórzu Kalwarię.

Kościół nie wytrzymał próby czasu i wandali, którzy go zniszczyli. W tym miejscu wybudowano kaplicę. A w starych, rozbieranych murach kościoła, znaleziono grób pustelnika. Znaleziono go w pozycji klęczącej, zwróconego w stronę krzyża na ołtarzu. Pustelnik ów, który pojawił się tu na początku siedemnastego wieku, wystarał się o pozwolenie biskupa na odbywanie swojej misji, niedaleko wzgórza zbudował chatkę. Są na to dokumenty w archiwach włocławskiej katedry.

Kłóbka, to wieś kościelna, położona w gminie Lubień Kujawski. Na pobliskim cmentarzu znajduje się kaplica pod wezwaniem św. Prokopa, w której znajduje się łaskami słynący jego wizerunek. Wzniesiona została w 1755 r. przez hrabiego, a zarazem księdza Bernarda Komeckiego, kanonika gnieźnieńskiego i ówczesnego właściciela Kłóbki. Spod kaplicy bije źródło, z którego ludzie, szczególnie w czasie odpustów, czerpali wodę używając jej jako skuteczne lekarstwo na choroby oczu.
Z XVIII wieku pochodzą informacje o mających miejsce objawieniach św. Prokopa Męczennika w okolicach źródełka. Na odpust, specjalnie ze względu na moc wody, przybywały do Kłóbki pielgrzymki z najdalszych okolic.

Znanych jest wiele faktów świadczących o niezwykłym działaniu źródełka. Na obrazie św. Prokopa, znajdującym się w kościele parafialnym, wiek temu zamieszczono 4 wota. Dwa z nich, to podziękowanie i za zwrócony wzrok i za odzyskaną władzę w nogach.

Współcześnie źródełko przepływa tuż pod fundamentami kapliczki. Miejscem, gdzie bierze swój początek jest studnia, z której dawniej czerpano wodę do podlewania kwiatów na cmentarzu, dopóki nie założono wodociągu.

Pod koniec dnia, po skończonej walce, Łokietek ze swymi przybocznymi objeżdżał pobojowisko. Zatrzymał się, słysząc czyjeś jęki. Na ziemi, wśród połamanych wozów, leżał polski rycerz. Trafiony trzema kopiami w brzuch, podtrzymywał wypływające jelita. Był to Florian z rodu Szarych. Poruszony król kazał zająć się cierpiącym. Florian miał wówczas powiedzieć: - Nie tyle bolą mnie rany, co zły sąsiad.

Przyjęto, że mówiąc o złym sąsiedzie, Florian Szary myślał o Zakonie Krzyżackim. Trudności wewnętrzne królestwa nie tyle zagrażały Polsce, co podstępni rycerze zakonni. Łokietek nadał Florianowi i jego potomkom herb Jelita. Na tarczy herbowej widnieją pamiętnie trzy kopie. Rycerz wyzdrowiał, zarówno on, jak i jego następcy, szczycili się herbem zyskanym na płowieckich polach.

O cmentarnym kamieniu. Na cmentarzu rycerstwa polskiego poległego w bitwie wzrok przyciąga duży kamień. W jego górnej części znajduje się duże wgłębienie. Prawdopodobnie kamień ów służył jako chrzcielnica bądź kropielnica w istniejącym w owych czasach drewnianym kościółku. Tradycja każe nam jednak wierzyć, iż w owym kamieniu, wypełnionym wodą, strudzony Łokietek obmywał po bitwie ręce i miecz swój.

Wdowina. Płowiecka bitwa dobiegała końca. Biskup Maciej nakazał pogrzebanie zabitych. Nad poległymi zebrały się kobiety: matki, żony, siostry. Opłakiwały swoich najbliższych. Ich łzy mieszały się z krwią poległych, a było ich tak wiele, że powstało grzęzawisko. Mieszkańcy Płowiec od niepamiętnych czasów ów staw wśród łąk nazywają Wdowiną, jako że z łez wdów powstał. Woda w nim nie wysycha nigdy, a i płacz czasami usłyszeć można.

Łokietkowa Lipa. Ginie już pamięć o Łokietkowej Lipie. Jeszcze w latach osiemdziesiątych minionego wieku w starej alei parkowej budziła podziw i zainteresowanie swą wielkością i dostojeństwem. Na pniu ktoś zawiesił święty obrazek. Mówiono, że drzewo rośnie właśnie w tym miejscu, z którego Łokietek dowodzić miał bitwą.