Na gorąco

     Wcale mi się nie uśmiecha, że będę musiała pracować dłużej. Nie dość, że nie załapię się już na wcześniejszą emeryturę, to jeszcze i sześćdziesiąt lat będzie mało, by przejść na odpoczynek.
     A ja mam tyle pomysłów na "po pracy", że nie wiem, kiedy zdążę je zrealizować!
     Wcale mi się też nie uśmiecha, by po prawie 40 latach pracy (jak dożyję) i odprowadzania składek, dostać jakąś mikrą emeryturę. Nikt mnie o tym nie uprzedził, gdy wprowadzano reformę.
     Piszę tak, jakby już było przesądzone wydłużenie wieku emerytalnego kobiet. Nie jest, ale jest nieuniknione, niestety. Im później się stanie, tym gorzej, bo pole manewru będzie mniejsze. Zamiast łagodnego, rozłożonego na lata wydłużania stażu, trzeba będzie może zrobić to gwałtowniej, boleśniej.
     Odpowiedź ministra Michałkiewicza rzecznikowi praw obywatelskich jest rozsądna. Mogłaby być dobrym punktem wyjścia do dyskusji. Do tego, by każdy sam podejmował decyzję: pracuję czy odchodzę? Pozwala mi zdrowie czy nie? Mogłaby, o ile rząd zechce dyskusję podjąć. Jeśli nie zrobi tego szybko, nie zrobi w ogóle. A wczorajsza pospiesznie zwołana konferencja wygląda, jakby minister dostał po łapkach i tłumaczył się, że co innego miał na myśli.
     Pewnie nie tylko ja chciałabym mieć gwarancję, że gdy będę musiała pracować dłużej, to później nikt mi nie powie: zaoszczędziłaś dużo pieniędzy, ale to wirtualne złotówki. Nie mamy takiej kasy, żeby ci wypłacić, sorry.
     Jolanta Zielazna