Na gorąco

     Ustawa o świadczeniach rodzinnych, która wywołała galimatias ma uporządkować ten dział pomocy. ZUS, zakłady pracy stopniowo przekazują gminom wypłaty zasiłków i dodatków. Wszystko powoli skupia się w jednym miejscu, jedna instytucja ma nad tym pieczę. To pozwala lepiej planować wydatki, lepiej poznać sytuację podopiecznych.
     Niby wszystko jasne i można powiedzieć - logiczne.
     Byłoby tak, gdyby nie jedno małe ale. Ta ustawa jest świetna dla urzędników, zwłaszcza ministerstwa. Łatwiej im zebrać informacje tylko z gmin czy od wojewodów, niż pytać zus-y, krus-y, mundurowe biura emerytalne i kogo tam jeszcze, ile dać na rodzinne.
     Niestety, to co wygodne dla urzędników, najczęściej takie nie jest dla szarych ludzi, którym w końcu te przepisy mają służyć. Maluczcy nie dość, że muszą się rozeznać w subtelnych różnicach między zasiłkiem a dodatkiem, to jeszcze po jedno pobiec do ZUS, po drugie do gminy. Trenują bieg po zdrowie?
     Kto im i mnie wytłumaczy, dlaczego istnieją dwa takie same świadczenia, różniące się nazwą i 25 groszami? Tak, tak dwudziestoma pięcioma groszami słownie. W dodatku każde z nich płaci kto inny. Dlaczego zasiłku nie można dostawać razem z rentą? Komu tak jest wygodniej? I czy tak jest taniej?
     Może by tych absurdów nie było, gdyby posłowie byli jednak bliżej życia i pomyśleli, jak ich przepisy sprawdzą się w praktyce. Oni woleli jednak wszystko od razu testować na żywym organizmie, bynajmniej nie na sobie przecież.