Na gorąco

     Francuzi powiedzieli "nie" europejskiej konstytucji i... I nic strasznego się nie stało. Nie rozumiem zarówno radosnej euforii przeciwników Traktatu Konstytucyjnego, jak i czarnego pesymizmu jego zwolenników. Więzi gospodarcze państw Unii Europejskiej są tak silne, że nawet z nową "dziesiątką" europejska gospodarka jest skazana na sukces. Nieprędki, to prawda, ale jednak sukces.
     Gorzej jest z politycznym przedstawicielstwem Wspólnoty, które byłoby zdolne równoważyć wpływy USA i Azji. Myślę, że tak naprawdę Francji i Niemcom o to chodzi, ale też jestem pewien, że na to jest za wcześnie. Błąd tkwi już w samym założeniu, że 25 państw przyjmie bez zastrzeżeń eurokonstytucję liczącą pół tysiąca (sic!) stron. W dodatku konstytucję pisaną w hermetycznym gronie brukselskich elit, konstytucję niezrozumiałą i słabo objaśnianą. Uczestniczyłem w wielu spotkaniach z tuzami polskich specjalistów unijnych i bez wstydu przyznaję: niezbyt wiele zrozumiałem.
     Unia musi mieć polityczne przedstawicielstwo, rząd i własną politykę zagraniczną. Ale ze względu na ogromne różnice państw członkowskich nie dojdzie do tego za sprawą referendum lub głosowania. Jedyną sensowną drogą wydaje się ewolucyjny rozwój politycznych instytucji UE. Bo nikomu dotąd nie udało się zadekretować odgórnie, by 400 milionów obywateli stworzyło jeden organizm państwowy. Choć tak byłoby najprościej.
     Ale czy najlepiej?