Kajdanki pod specjalnym nadzorem [komentuje Adam Willma]

Pani Scheuring-Wielgus roztacza obok swoją wizję państwa, wiec i ja, nieskromnie, pozwolę sobie wrzucić trzy grosze. Gniecie mnie to gdzieś w środku, bo zawsze miałem problem z romantyczną wizją państwowości. Już w liceum mdliły mnie patriotyczne wierszyki o tych, co to dla Polski “czwórkami do nieba” albo ojczyznę tak ukochali, że od tej miłości pomieszało im się w głowach. Bo niby gdzie ta mityczna Polska mieszka? Wiadomo - w samym środku serca, gdzieś między zastawką pnia płucnego, a przegrodą międzykomorową.

Tak w ogóle państwo to jest fajna sprawa. A zwłaszcza takie jak Polska, z długą i barwną historią, własnym językiem, niebagatelną spuścizną kulturalną. Z górami, morzem, jeziorami. Z miejscami w których można odciąć się od innych Polaków i takimi, w których do tych Polaków miło się wraca. Ale przede wszystkim - jako machina ułatwiająca życie obywatelom, sprawiedliwie ich osądzająca i pozwalająca czuć się bezpiecznie. Jeśli bezpiecznie się nie czuję, nawet łaskotanie między przedsionkami na niewiele się zda.

Ten państwowy mechanizm trudno uregulować, za to wyrwać z niego sprężynę niesłychanie łatwo. Myślę sobie o tym w kontekście spektakularnego zatrzymania 6 osób związanych zawodowo z Komisją Nadzoru Finansowego, na okoliczność przesłuchania całego towarzystwa w Szczecinie. Widok wyprowadzanych w kajdankach przestępców jest dla zdrowia państwowego mechanizmu jak najbardziej krzepiący. Problem w tym, że gdy sprężynę dokręci się zbyt mocno i w kajdanki (na oczach sąsiadów) zakuje się ludzi niekoniecznie winnych, czar ojczyzny pryska. Na wiele lat urok gór morza i jezior paskudzi np. haniebna sprawa Romana Kluski. Wracają pytania o sprawiedliwość i bezpieczeństwo.

Jeśli były wiceprezes KNF Kwaśniak (człowiek swego czasu skatowany przez bandytów za swoje decyzje) okaże się niewinny, ku chwale ojczyzny powinien zaprezentować się w kajdankach, ten który w sprawie Kwaśniaka wydał nakaz.