... i wiesz więcej

     Okazuje się, że rekord bezsenności wynosi 264 godziny, czyli 11 dni. Ustanowił go w 1965 roku niejaki Randy Gardner, 17-letni licealista. Gdy długo nie śpimy raczej nie grożą nam poważniejsze zaburzenia fizyczne czy psychiczne, lecz prawie z pewnością zaczną się pojawiać głębokie i narastające problemy z koncentracją, motywacją, percepcją i innymi czynnościami psychicznymi. Organizm ma jednak tak cudowny system regulacji, że już po jednej lub dwóch przespanych nocach wszystko wraca do normy. Po kilku bezsennych nocach sprawność i kondycja jest tak mała, że stan ludzi nie śpiących w ciągu dnia trudno nazwać czuwaniem; to raczej stan zawieszenia miedzy czuwaniem a snem. Między pełnym czuwaniem a głębokim snem istnieje wiele stanów pośrednich i tak naprawdę w ciągu doby funkcjonujemy gdzieś w tym kontinuum, rzadko osiągając stany skrajne. Już po jednej nieprzespanej nocy człowiek nie jest w stanie osiągnąć poziomu "pełnego" czuwania. Długotrwała bezsenność u zdrowych ludzi wywołuje liczne tzw. krótkie epizody lekkiego snu (trwającego kilka sekund), często nazywane mikrosnami, które skutkują wahaniami stanu czuwania, od lekkiej ospałości po zaburzenie funkcji poznawczych i motorycznych. I na koniec coś pocieszającego: człowiek nie może umrzeć z powodu bezsenności, chyba że ulegnie z jej powodu śmiertelnemu wypadkowi podczas mikrosnu.