Do Śnieżnych Kotłów

     Przed nami kolejne niezwykłe wyzwania. Na początek łatwe wejście z dna przełęczy (1198 m n.p.m.) na Ptasi Kamień (1217 m), zejście do Przełęczy Dołek (1178 m), później mozolna wspinaczka aż na bliźniaczy szczyt - Śląskie i Czeskie Kamienie (1416 m). Wędrujemy wygodnie asfaltową, acz stromo wspinającą się szosą. To odgałęzienie Drogi Sudeckiej, które doprowadza nas niemal do czeskiego schroniska - Petrovej Boudy.
     Tu jednak poważny dylemat: wbrew zakazowi przekroczyć granicę (nie ma oficjalnego przejścia) i wejść do schroniska czy rezygnując z niewątpliwej atrakcji karnie iść wzdłuż granicy?
     Swoją drogą szkoda, że nasze władze nie dogadały się jeszcze, by turyści z obu państw mogli swobodnie poruszać się w strefie nadgranicznej. Nieco dalej znajduje się jeszcze jedno schronisko - Moravska Bouda.
     Nad czeskimi budami zbocze góry łagodnieje i powoli wchodzimy na kulminację. Za plecami widok trudny do wyrażenia słowami: w dole Przełęcz Karkonoską, a nad nią Mały Szyszak (1435 m).
     Dwa kamienie
     Nasi południowi sąsiedzi nazywają je Mużske i Divci Kameny (Męskie i Żeńskie Kamienie), my Czeskie (1416 m) i Śląskie Kamienie (1413 m). Stanowią bliźniacze grupy skalne na rozległym szczycie. Czeskie Kamienie wznoszą się ponad 11 m nad okolicą, Śląskie - 8 m. To doskonałe miejsca do odpoczynku i podziwiania wspaniałych widoków: Łabskiego Dołu po stronie czeskiej i Kotliny Jeleniogórskiej po polskiej.
     Tuż za Czeskimi Kamieniami zobaczyć można obelisk upamiętniający czeskiego dziennikarza Richarda Kalmana, który zamarzł podczas śnieżnej zamieci 14 stycznia 1929 r.
     Z Kamieni schodzimy do Czarnej Przełęczy (1350 m). Jej nazwa nawiązuje do leżącego w dole Czarnego Kotła Jagniątkowskiego. Na przełęczy znajduje się wiata turystyczna, gdzie można chwilę odpocząć. Wchodzimy na Śmielec (1424 m) i znów schodzimy, tym razem do Przełęczy pod Śmielcem (1390 m).
     Wielki Szyszak
     Pod szczyt Wielkiego Szyszaka (1509 m) prowadzi szlak wytyczony po jego północnej strony. To jakby droga olbrzymów prowadząca po kamiennych blokach skalnych ułożonych w stopnie. Trawersujemy olbrzymie zbocze pokryte granitowym rumowiskiem. Szlak doprowadzi nas łagodne na zachodnie zbocze w pobliże Śnieżnych Kotłów. Chcąc wejść na Wielki Szyszak, należy skręcić w lewo na historyczną drogę ufundowaną w XIX w. przez możnych Schaffgotschów - właścicieli rozległych dóbr po śląskiej stronie Karkonoszy. W oddali na szczycie widać resztki kamiennej piramidy z 1888 r. ułożonej na cześć zjednoczyciela niemieckich krajów - cesarza Wilhelma I. Jego imię miała symbolizować wielka litera W umieszczona na piramidzie. Ta droga (nazywana też zimową) jest obecnie zamknięta, ale wielu turystów dochodzi do szczytu. Wielki Szyszak (po czesku Vysoke Kolo) jest najwyższym szczytem zachodnich Karkonoszy i drugim po Śnieżce w całych polskich Sudetach. To także wspaniały punkt widokowy.
     Misterium natury
     Wracając z Wielkiego Szyszaka stajemy w obliczu wielkiego misterium natury, zdecydowanie największej atrakcji Karkonoszy i całych Sudetów. To Śnieżne Kotły. Tu dopiero ujawnia się prawdziwie skalny charakter tych gór, upodabniając je do Tatr, Alp niemal! Śnieg (stąd nazwa) zalega w kotłach od października do sierpnia. Ale największe wrażenie robią urwiska opadające dwustumetrowymi pionowymi ścianami. Olbrzymia dziura w Karkonoszach dzieli się (patrząc od wchodu) na Wielki Kocioł i Mały. Granicę podziału stanowi skalna Grzęda, na której zlokalizowano jeden z kilku punktów widokowych.
     W geologicznym życiu Karkonoszy (ok. 300 mln lat) kotły są zaledwie chwilą; powstały przecież 20 tys. lat temu. Są pamiątką jęzorów lodowych, które lizały (zresztą bardzo skutecznie) północne stoki gór. Śnieżne Kotły są najbardziej okazałymi tworami tego typu w Polsce, choć w Karkonoszach występują też inne: Czarny Kocioł Jagniątkowski, Kotły Małego i Wielkiego Stawu, Kocioł Łomniczki.
     Krawędzie kotłów zabezpieczone są łańcuchowymi barierkami, ale huraganowe wiatry (pod koniec sierpnia przeżyłem tu taki) potrafią zrzucić w czeluść nieuważnego piechura. Tylko po wojnie zginęło dziesięciu pechowców. Zdarzały się też cudowne ocalenia, by wspomnieć przewodnika, który spadł do kotłów w 1825 r. Upadek zamortyzował gruby, pulchny śnieg.
     W kotłach występuje wiele reliktowych roślin, w tym porosty miseczkowate, których wiek szacuje się na ponad 600 lat oraz zimoziole północne. Żyją tu ślimaczki arktyczne - zwierzęta z epoki lodowcowej. Do XVIII w. w kotłach można było spotkać niedźwiedzie, żbiki i rysie. Nad skalnymi turniami krążyły majestatycznie orły.
     Pod Łabskim
      Ze Śnieżnych Kotłów w 1,45 godz. zejdziemy żółtym szlakiem do Szklarskiej Poręby. Droga prowadzi Łabskim Upłazem i dalej obok schroniska Pod Łabskim Szczytem, gdzie można odpocząć i posilić się.
     Górujący nad okolicą Łabski Szczyt (1471 m) kryje na swoich południowych stokach (po czeskiej stronie) źródła Łaby, które po Śnieżnych Kotłach i Śnieżce są wielką atrakcją Karkonoszy.
     To już koniec karkonoskich wędrówek opisywanych na tych stronach. Za tydzień wrócimy na Kujawy i Pomorze.