Artur Andrus - Wiem, co mówię - "Pany king"

Moje kontakty ze sportem ograniczają się do ucieczek przed kibicami wychodzącymi ze stadionu Legii. Pracuję niedaleko i w trosce o samochód uważnie śledzę plan rozgrywek w tym miejscu. Wyjeżdżam tylko wtedy, kiedy mam pewność, że piłkarze i ich miłośnicy są zamknięci w środku. Niestety, nieraz się nie udaje. Wyłączam wtedy silnik, wrzucam luz i jestem swobodnie niesiony ulicą Myśliwiecką przez tabun opatulonych w kolorowe szaliki chłopców i mężczyzn informujących mnie kto "Pany", a kto tylko "część tego pana wulgarnie nazwana". Zacząłem się przysłuchiwać komunikatom skandowanym przez tłum kibiców. I zauważyłem ciekawe zjawisko. Otóż często w tych okrzykach pojawia się anglojęzyczny zwrot "king", czyli po polsku "król". Domyślam się, że twierdząc, iż "Legia king!" dowodzą, że jest najważniejsza. Że rządzi. Zastanawia mnie tylko, dlaczego nie odwołują się do innych tytułów monarszych, szlacheckich czy arystokratycznych? Jakże by to ubarwiło sportowe widowiska, gdyby nagle z trybun poniosły się hasła typu: "Górnik hrabia! Górnik hrabia; Górnik nigdy nie rozrabia!"

A zamiast wulgarnego: "Widzew! Widzew! Łódzki Widzew! Ja tej k...y nienawidzę!"; można spokojnie zanucić: "Widzew! Widzew! Łódzki Widzew! Ja tej konkubiny cesarza sympatią nie obdarzam!"

"Narody koczownicze nie interesują się teatrem ani innymi przedstawieniami, gdyż prowadzą ciężkie i surowe życie, które powoduje, że kpią sobie z aktorstwa". To też cytat z "Zielonej Książki" Muammara al-Kaddafiego. W gazecie napisali, że w Warszawie coraz mniej ludzi chodzi do teatrów.