Artur Andrus - Wiem, co mówię - "Kieliszki stawia się przed talerzami"

Zatem nie śledzę na bieżąco współczesnych pism kobiecych, ale przekopując się niedawno przez materiały do pewnego dokumentalnego programu telewizyjnego, trafiłem na egzemplarze "Przyjaciółki" z roku 1962. I się wzruszyłem. Boże, jakim zaufaniem darzyły wtedy czytelniczki swój tygodnik! Krysia z Częstochowy pyta, czy wypada, by wychodząc z kina ona podała płaszcz chłopcu. Zresztą pisali też mężczyźni (którzy, zapewne tak jak ja, w ogóle takich pism nie czytali). Henryk: "Co niedzielę około czwartej odwiedzam moją dziewczynę. Czy wypada, abym siedział u niej dłużej niż do dziesiątej wieczór, kiedy jej rodzice kładą się już spać?" Odpowiedź redakcji: "Od czwartej do dziesiątej - sześć godzin! To chyba zbyt długo. Jeżeli wyczuwasz, że przeszkadzasz lub krępujesz sympatię albo jej rodziców, powinieneś pożegnać się znacznie wcześniej" .

No i proszę, nie wzruszające? Dziś niejedna redakcja gazety dla nastolatków odpowiedziałaby, że właśnie nie należy wychodzić od dziewczyny, kiedy jej rodzice kładą się już spać. Trafiłem też na kilka ciekawostek. Na przykład samo pytanie. To pewnie jakiś rodzaj dyskretnej korespondencji między czytelniczkami a pismem. Wyglądało to tak, że pomiędzy fragmentami listów i odpowiedziami na nie (Wanda pyta, czy wypada w Nowym Targu nosić spodnie i kurtkę ortalionową, a chodząc po ulicach jeść słonecznik - redakcja stwierdza, że w spodniach tak, bo to miejscowość turystyczna, ale słonecznik nie, bo to w złym guście) pojawia się coś znienacka: "Odpowiedź dla Henryki: "Kieliszki stawia się przed talerzami" .

Może i ja z moimi czytelnikami wejdę w ten rodzaj dyskretnego kontaktu? No więc: Odpowiedź dla Krystyny: Jutro. Niech będzie czarna. Odpowiedź dla Marka: Tak, 0,75 wystarczy. Byle schłodzona.