Komentarz: Jak porażka (Polonia) została sierotą

Historia kołem się toczy. Po raz drugi, zakorzenioną w mieście dyscyplinę, ma ratować BTŻ. Towarzystwo, które ponad dziesięć lat temu skutecznie uchroniło żużel przed katastrofą. Wybieg zastosowany w 2003 roku, kiedy BTŻ przejęło drużynę od upadającego BKS, tym razem może się już nie udać. Jeśli nie powiedzie się wariant z przejęciem udziałów w spółce przez prywatnych inwestorów, Polonia może zniknąć z ligowej mapy. Na rok, a może i dłużej. Trudno spodziewać się, że Polski Związek Motorowy - postawiony pod ścianą i szantażowany groźbą utraty pieniędzy i kolejnego ośrodka w Polsce - nagnie dla Bydgoszczy przepisy.

Czytaj: Zmiany w Polonii Bydgoszcz. Grupa przejmie władzę?

Przyczyny fatalnej kondycji żużla analizowały już władze miasta; swoje wnioski przestawił prezydent Rafał Bruski, znajomością (lub brakiem) tematu popisywali się bydgoscy radni. Największe gromy posypały się na głowy prezesów Polonii. A było ich w ostatniej dekadzie kilku. Ilu z nich przyłożyło rękę do obecnego stanu, doskonale wiedzą ci, którzy wnikliwie śledzą losy klubu. Pamiętają pewnie też jeszcze świetne wyniki drużyny, ich promocyjny wydźwięk. I to, jak w blasku tych sukcesów błyszczeli wtedy politycy różnych opcji. Przez lata trybuna Polonii była doskonałym miejscem, by pokazać się mieszkańcom, nazwiska zawodników świetnym tłem promującym wyborcze obietnice, a zapewnienia o remoncie stadionu gwarancją poparcia całkiem sporej grupy.

Zmieniały się władze, zmieniała się sytuacja. Z różnych przyczyn, pogrążała się Polonia, a z klubowym szalikiem wypada się już pokazać na innych trybunach. Trudno odmówić słuszności wielu decyzji, które zapadają dziś. Ale trudno też oprzeć się refleksji. Ojców sukcesu było wielu, porażka (Polonia) została sierotą.

| Create infographics