Nie ma różnicy między Platformą a Leszkiem Millerem

Kandydatura Magdaleny Ogórek ma uratować SLD?
Niestety, jedynie ośmiesza partię. Jeżeli Sojusz Lewicy Demokratycznej jest lewicowy, to kandydatem na prezydenta powinna być osoba tworząca i szerząca te idee. Dlatego uważam tę kandydaturę za niepoważną. Prezydentem powinien być ktoś w rodzaju - przepraszam za patos - ojca narodu. Człowiek dojrzały i mądry, a nie zaczynający swoje życie. Prezydenta powinna cechować mądrość, którą osiągamy w wieku 60 - 70 lat, o ile oczywiście ją osiągamy. Jej kandydaturę uważam za przykry żart rodem z kabaretu.

To kto wymyślił Magdalenę Ogórek?
Przypuszczam, że jest to sposób zwrócenia uwagi na partię, która ma małe notowania. A są one tak małe, ponieważ Sojusz odszedł od wartości lewicowych. Nie można uznawać partię za lewicową, jeśli zgadza się na liberalizm ekonomiczny.

Mamy w kraju mnóstwo problemów społecznych, które powinny interesować lewicę, a jednak ona chyba woli zajmować się sobą.
Lewica ciągle boi się wypominania przeszłości. Aczkolwiek z porównania dzisiejszych czasów z PRL-em wynika, że życie przeciętnego człowieka było łatwiejsze w PRL-u. Państwo pełniło funkcję opiekuńczą i wszelkie wyśmiewanie się z tego jest absurdem. Przeciętny człowiek oczekuje, żeby państwo nadal pełniło tę rolę. Twórcy liberalizmu ekonomicznego w XIX wieku uważali, że państwo ma opiekować się obywatelami, a nawet brać pod opiekę zwierzęta domowe i chronić je przed sadyzmem człowieka. W poprzednich epokach podkreślało się, że demokracja tak, ale pod warunkiem, że osoby bardziej światłe i wykształcone będą sprawowały rządy.

Z tym mamy problem.
Bardzo poważny. Jeszcze w XX wieku było oczywiste, że rządzą ci, którzy mają naturę społecznikowską. Ci, którym nie są obojętne losy innych ludzi. Dziś często rządzą ci, którzy chcą zaspokoić instynkt posiadania lub instynkt władzy. Ludzie zupełnie odlegli od świadomości i poczucia, że są sługami społeczeństwa.
Co się stało z SLD? Jakie grzechy popełnił Leszek Miller i Sojusz?
Sojusz powinien bronić tego, co zostało stworzone w PRL-u: poczucia bezpieczeństwa, opieki zdrowotnej i socjalnej, a także tego, że w czasach PRL staliśmy się państwem przemysłowym. Tymczasem SLD nawet sprawując władzę, godził się z niszczeniem polskiego przemysłu. Zgadzali się również na nadmierną zależność od krajów zachodnich i Stanów Zjednoczonych. Wplątanie Polski w wojny w Iraku i w Afganistanie, tajne więzienie CIA - to wszystko działo się w okresie rządów - jeśli nie Leszka Millera, to Aleksandra Kwaśniewskiego. Jestem przekonana, że lęk przed przypominaniem, iż należeli do PZPR i stworzyli tamtą rzeczywistość - którą dziś trzeba cenić - powodowała i powoduje ugodowość w stosunku do działań PO. Nie widzę różnicy między działaniami Platformy a tym, co robi Leszek Miller, którego osobiście cenię i lubię. Natomiast jego działania polityczne wzbudzają we mnie ogromne przerażenie i wielki żal. Leszek Miller ma charyzmatyczną siłę i mógłby porwać za sobą niezadowolone społeczeństwo. Przynajmniej kilkanaście milionów Polaków! Tylko powinien dać się namówić na zmianę swojej ideologii na lewicową.

A może liczy na efekt młodości i urody Magdaleny Ogórek?
To jedynie uroda lalki Barbie, ale nie o to w polityce chodzi. Trudno o większy absurd niż cenienie w polityce osób kalendarzowo młodych. To głupie. Powinno być odwrotnie. W starszym wieku można być młodym duchem, o czym pisał i co sławił Adam Mickiewicz w "Odzie do młodości". Doświadczenia życiowego nabywa się z latami. Więcej lektur i głębokich rozmów mamy za sobą mając lat 70 niż w wieku 30 czy 40 lat. Dlatego na odpowiedzialne stanowiska należy wybierać osoby starsze, by podać przykład Adenauera czy de Gaulle'a.