Chuligaństwo czy inne draństwo

Tak naprawdę obśmiał samo zdarzenie, któremu co bardziej zapalczywi komentatorzy nadali już znamiona anarchii, rewolucji czy co najmniej buntu społecznego. Dał właściwą miarę zdarzeniu.

Z drugiej jednak strony to samo słowo doskonale pasuje do całej PKW. Panowie sędziowie i jedna pani sędzia zachowywali się w minionym tygodniu jak chuligani właśnie. Nabałaganili niemiłosiernie, po czym łaskawie podali się do dymisji, oświadczając, że ten cały ambaras to nie była ich wina, bo nie oni są od liczenia! Oni tylko nadzorują. Bo tak wynika z przepisów. I w świetle tychże są czyści jak łza, a kto twierdzi inaczej ten chuligan, ot co!

Ileż trzeba mieć w sobie pychy i zaufania, żeby tak powiedzieć bez mrugnięcia okiem w chwili, kiedy przez tydzień oglądaliśmy wątpliwej jakości spektakl urzędniczej próżności. Tak, w świetle przepisów, ba - według procedur, wszystko było ok. Zgadzało się w tabelce zrobionej w Excelu. Tylko, że w życiu wyszło inaczej. Ta urzędnicza choroba parawanu proceduralno-przepisowego widoczna jest wszędzie. W szkołach, urzędach, sądach, sejmie, podczas wyborów. A że przepisy mamy takie, jak politycy, których sobie wybieramy, to i bałagan wokół narasta. Kto usiądzie na urzędniczym krześle, zaraz przysuwa do siebie parawan i zza niego z góry patrzy na petentów.

Nie mówi, tylko przemawia; nie odpowiada, ale wystosowuje pismo; nie wie, tylko ma wiedzę. To jest właśnie chuligaństwo - brak odpowiedzialności i buta.
Bo teraz mnie wolno!