Tusk "w stylu Tuska" rozprawia się z opozycją

- PiS musi zaznaczyć swoją obecność i korzysta z instrumentów demokracji. Gdyby opozycja domagała się ustąpienia, nie robiąc nic w tej sprawie, byłaby niekonsekwentna. Premier Tusk zaszachował wszystkich, prosząc o wotum zaufania, to był brawurowy ruch, który wprawił opozycję w osłupienie. Jednak brak reakcji ze strony PiS świadczyłby o poddaniu się, o wywieszeniu białej flagi. PiS zdobył się na pusty, ale potrzebny tej partii gest.

- W ten sposób premier wybiłby - przepraszam za metaforę - ostatnie zęby i tak szczerbatej już opozycji. To byłoby "w stylu Tuska", który stosuje wyprzedzające ruchy, broniąc się przez atak. Kiedy przed laty zaczęto rozważać jego kandydaturę na funkcję prezydenta, oznajmił, że żyrandole, pozorne zaszczyty go nie interesują. Inni marzyli o tym urzędzie - on go "lekceważył". Podobnie zachował się teraz. Narzucił narracje: "ci, którzy nagrywali, to przestępcy" i "rząd broni interesów gospodarczych Polski". Dokonał utożsamienia: Platforma równa się rząd, a rząd równa się państwo. Czyli: państwo to Platforma! Niby autorzy nagrań zagrażają PO, ale przecież całemu państwu! Uwaga odbiorców została przesterowana na inny aspekt afery, już nie eksponuje się tego, że ministrowie dali się podsłuchać i wulgarnie wypowiadali ryzykowne tezy. Rząd dał opozycji lekcję skutecznej propagandy.

- Albo nie dojadą na głosowania, spóźnią się? Takie rzeczy się zdarzają. Tusk, postępując "w stylu Tuska", mógłby wyprzedzić tę sytuację i przyjąć dymisję Sienkiewicza.

- Od pewnego czasu łączono Romana Giertycha, min. Sikorskiego i Mariusza Kamińskiego, wskazując na towarzysko-ideowy kontekst tej relacji. Kamiński został "przygarnięty" przez PO, choć bez sukcesów w majowych wyborach. Również Giertych, służbowo i prywatnie, coraz ściślej wiąże się z PO. Mówi się o ewolucji jego poglądów. Ale Giertych jest za bardzo kojarzony z Sikorskim, którego też nagrano, by dziś zająć miejsce Sienkiewicza. Za szybko też na tego rodzaju "awanse" byłego posła LPR...

- Po wniosku premiera o wotum zaufania widać było konsternację Leszka Millera. Janusz Palikot w końcu zrozumiał, że stawiając na Aleksandra Kwaśniewskiego, obstawił złego konia. Politycy lewicy zdali sobie sprawę, że rozproszone i skłócone partie opozycyjne nie skruszą monolitu koalicji i PO. Ten sojusz nie musi przełożyć się na realne sukcesy. Wyborcy właśnie dostali sygnał, że Miller i Palikot rezygnują z agresji, są skłonni do kompromisu, mogą działać razem, co wpływa na poprawę wizerunku.

- Kaczyński jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych, ale też nieprzewidywalnych polityków na naszej scenie. Czy podejrzewalibyśmy go o skłonność do kompromisów? Wygląda na to, że mamy polityczny festiwal zjednoczeń i pojednań. Padają hasła: zgoda, budujmy wspólny front przeciwko PO! Doprawdy trudno to sobie wyobrazić, może po lewej stronie - tak, ale po prawej? Tu akcja "zgoda" może skończyć się na słowach. Nie wykluczam, że wpływ na przygarnięcie prawicowego "planktonu" pod skrzydła PiS będą miały media narodowo-katolickie.