Jak rozmawiać z dzieckiem o zagrożeniach związanych z pedofilią?

- W mediach huczy ostatnio od pedofilskich skandali. Gdy jednak w końcu sprawców udaje się ująć, a dana sprawa ucicha, pozostaje wykorzystane, pokrzywdzone dziecko. Jakie zmiany w psychice małego człowieka zostawia przemoc seksualna?

- Sytuacja przemocy fizycznej, wykorzystywania seksualnego powoduje traumę, która może pozostać w dziecku na całe życie i wypaczyć jego spostrzeganie relacji z innymi ludźmi. To dla dziecka przeżycie ogromnego stresu, który nie mija samoistnie, ale często wraca pod postacią różnych lęków, problemów ze spaniem, czy zaburzeń w zachowaniu, choćby moczeniem się.

Czytaj: Pedofilskie gwałty w Bydgoszczy i Toruniu. Sprawca ten sam?

- Jak i czy w ogóle rozmawiać z dzieckiem o takich zagrożeniach? A może taka rozmowa stanie się wręcz przyczyną szoku, strachu, wywoła różne fobie?

- Oczywiście, w pierwszej kolejności należy zrobić wszystko, by dziecko nie stało się ofiarą przemocy. Z dziećmi w wieku szkolnym należy rozmawiać o różnych niebezpieczeństwach. Rozmowy takie powinny być raczej krótkie i najlepiej przy okazji innej sytuacji - zabawy, informacji zasłyszanych w radio czy telewizji. Rodzice powinni informować dzieci, co jest złe i jak zachowywać się nie wolno, ale nie należy przesadnie straszyć.
Już młodsze dzieci powinny być uczone, że miejsc intymnych nie może oglądać ani dotykać żadna obca osoba. Że nie wolno od obcych przyjmować prezentów, słodyczy. Trzeba pamiętać, że młodsze dzieci są naiwne i łatwowierne, chcą być lubiane przez innych. Dlatego takie informacje trzeba od czasu do czasu dziecku przypominać. W zależności od wieku można zapytać dziecko, podając przykłady - "Jak uważasz, to dobre zachowanie czy złe?"

- Pedofil to pojęcie szerokie. Może oznaczać gwałciciela, ale też na przykład dewianta, który znajduje seksualne zaspokojenie w podpatrywaniu, fotografowaniu dzieci. Czy w kontakcie z pokrzywdzonym powinniśmy udawać, że do niczego nie doszło licząc, że w psychice dziecka zadziała mechanizm wyparcia?

- Jeśli już do takiej sytuacji doszło, nie można liczyć, że wszystko się samo się ułoży i z czasem będzie dobrze. W rozmowie z dzieckiem rodzic powinien zaznaczyć, że w tym, co się stało nie ma żadnej winy dziecka, że to dorosły bardzo źle się zachował. Rodzic powinien zapewnić o swoim wsparciu, być przy dziecku. Jednak trudno jest uporać się rodzinie z tak trudną sytuacją samodzielnie, często potrzebne jest wsparcie, dlatego najlepiej jak najwcześniej zgłosić się po pomoc psychologiczną. W zależności od sytuacji, od tego co się wydarzyło, to psycholog wskaże odpowiedni sposób pomocy dziecku.