Jest nowy tomik wierszy Jana Sabiniarza

Autor to znany i ceniony architekt, malarz i poeta, który od lat pozostaje wierny idei poezji jako sztuki słowa. A to ma być najprostsze i jak najbardziej komunikatywne, żeby przekaz dotarł do czytelnika. - Poezja musi komunikować, wyrażać, żeby ludzie się w niej odnajdywali - mówi. Wbrew modzie podąża swoimi ścieżkami, pisząc najczęściej rymem, bo jako człowiek wrażliwy na muzykę, uważa, że poezja ma z nią wiele wspólnego. Przyznaje, że jego mistrzami są Jan Kochanowski, Adam Mickiewicz, Czesław Miłosz, Cyprian Kamil Norwid czy Zbigniew Herbert. A nie Szymborska, bo jej słownych igraszek nie ceni, choć przyznaje, że niektóre wiersze ma bardzo ładne.

Czytaj: Kapituła Dokonań Roku 2012 odkryła karty

Tomik pt. "Słuchając ciszy" to dla Sabiniarza coś w rodzaju podsumowania dotychczasowej drogi twórczej i refleksji o świecie i człowieku. Jest opasły, ale przyjazny dla odbiorcy, bo podzielony na rozdziały i tematycznie zdyscyplinowany wokół ich haseł przewodnich. - Odnoszę się tu właściwie do wszystkiego, czym żyje człowiek - mówi poeta. - Przez pryzmat moich fascynacji, doświadczeń i poszukiwań pokazuję świat i być może ten filtr będzie pomocny dla tych, którzy tak jak ja poszukują sensu i swojego "ja".

Co ciekawe, autor wydał nowy tomik bez pomocy sponsora. Nakład tysiąca egzemplarzy już wkrótce trafi do księgarń, nie tylko w Chojnicach. Poeta planuje spotkania autorskie, na pewno będzie w hotelu Aubrecht w Koprzywnicy i najprawdopodobniej w bibliotece w Chojnicach.

Jak twierdzi, najgorsza była selekcja, co wybrać do tomiku, a co odrzucić. Pomieścił w nim wiersze starsze, ale i zupełnie nowe, by pokazać swoje widzenie świata i ewolucję, jakiej ono podlegało.- Materiału mam jeszcze na piętnaście takich tomików - śmieje się.

Oprócz wersów zachwytu nad światem znalazły się w zbiorze strofy traktujące o cierpieniu. - Teraz zachłystujemy się techniką, a człowiek schodzi na plan dalszy - mówi Sabiniarz. - Jesteśmy wciąż manipulowani, jako ludzie, społeczności, całe narody. Musimy się w tym zagmatwaniu odnaleźć. Po to jest poezja, bo to ona przywraca sens.