Pieniądze najbogatszych Polaków leżą w bydgoskich sejfach

- Zwykle nie mówię ludziom o sejfach. Mówię o tym, co najważniejsze w naszym życiu. A badania wskazują jednoznacznie, że tuż za potrzebami biologicznymi stoi w nas potrzeba bezpieczeństwa - Paweł Okoński, właściciel Stalpolu, rozkodowuje drzwiczki do czarnego sejfu z nadającą elegancji metaliczną poświatą. Pokazowe sztabki (niestety, tylko udają złoto) mienią się w dyskretnym LED-owym oświetleniu.

Gdy na rynku zaczyna się dziać źle, strach pada nie tylko na pracowników lękających się zwolnień, ale również na pracodawców, którzy boją się utraty dorobku. Dlatego w branży urządzeń chroniących mienie nie ma mowy o kryzysie.
- Cenną lekcja z naszego punktu widzenia była sprawa z Amber Gold - mówi Okoński. - Ludzie utwierdzili się w przekonaniu, że złoto jest dobrą inwestycją, oczywiście wówczas, gdy istnieje realnie, a nie tylko na papierze.

Czytaj: Polscy milionerzy w mediach. Sprawdź, kto najpopularniejszy!

Niezależnie od tego, jak wielki kapitał ludzie trzymają na bankowych kontach, są rzeczy, z którymi za nic się nie rozstaną.
- Kolekcjonerstwo, bez możliwości wyciągnięcia eksponatu w stosownej chwili - traci sens - przekonuje Paweł Okoński. - Pamiątek rodzinnych też nie będziemy trzymać w bankowej skrytce. Tym bardziej że takich skrytek jest w Polsce mało. Żeby ukryć w banku obraz, trzeba jechać do Wiednia, bo tam są odpowiednio duże skrytki. No i przygotować 16 tys. zł na rok.

Zaczął Mirosław, ojciec Pawła. Kilkanaście lat temu bydgoskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Rolniczego, w którym kierował produkcją, dogorywało. Zdesperowani menedżerowie szukali zleceniodawców wszędzie. Aż znaleźli niemieckiego producenta sejfów, który rozglądał się za podwykonawcą na Wschodzie.
Dogadali się, podpisali umowę. Na sejfach z Bydgoszczy Niemcy naklejali swoje logo. W tym czasie Paweł się uczył. Oczywiście, wszystko pod kątem metalu. Najpierw technikum, później studia.

Pracę po studiach dostał w branży, ale nie firmie ojca:
- Ojciec powiedział, że powinienem zdobywać doświadczenie u innych, aby mieć jak najlepsze przygotowanie, gdy sam rozpocznę biznes - wspomina Okoński.

I tak się stało - Paweł wydeptał całą ścieżkę kariery, od działu kontroli jakości do kierownika zakładu. Dopiero wówczas uznał, że może pracować na własną rękę:
- Najlepszym doświadczeniem zawodowym są kontrakty z Niemcami. Tam odbiorca nie uznaje kompromisów, nie ma mowy nawet o najdrobniejszej nieuczciwości - ta szkoła później procentuje.
Ale sejfy produkują dziś dziesiątki fabryk na świecie. Niewiele już można wymyślić, bo i tak trzeba zmieścić się w normach narzucanych przez państwowe instytuty. Dlatego Okoński szukał czegoś nowego:
- Chodziłem po hipermarketach i oglądałem sprzedawane tam wynalazki, w większości chińskie. Każdy, kto choć trochę zna się na tej branży, wie że to parodia bezpieczeństwa. Ale większość domowych kosztowności ludzie upychają w takich właśnie konstrukcjach, do których wystarczy piła i przecinak.

Postanowił nie ścigać się na grubość ścian i ciężar konstrukcji: - Kolejne zabezpieczenia powodują, że sejf nabiera takiego ciężaru i staje się kłopotliwy, bo nie można go umieścić na piętrze. Z kolei mniejsze konstrukcje, nawet jeśli są zbyt trudne do otwarcia, nie stanowią problemu dla złodzieja, bo wyjeżdżają z nim w ciężarówce.

Czytaj też: W setce najbogatszych Polaków 2012 są biznesmeni od nas!

Właściciel Stalpolu z założenia przekreślił produkcję dla banków i dużych państwowych instytucji: - W przetargach jedynym kryterium jest najczęściej cena, więc dochodzi do absurdu. Pudła z cienkiej blachy, które udają sejfy - wygrywają. Nie chciałem w tym uczestniczyć, szkoda mi było psuć sobie renomę. Jako ciekawostkę Paweł Okoński prezentuje jeden z sejfów konkurencji z otworem przepalonym na wylot: - Dostanie się do wnętrza zajęło nam dosłownie 40 sekund.
Uznał, że jeśli warto się ścigać, to z najlepszymi na świecie. A najlepsi etap pogrubiania ścian mają dawno za sobą.

Owszem, sejf musi zachowywać standardy wytrzymałości, ale jego siła tkwi w elektronice - przekonuje Okoński. Kilka lat pracował nad systemem nękającym złodzieja. - Podczas pokazów prezentuję, jak łatwo jednym przyciskiem powszechnie dostępnego urządzenia wyłączyć monitoring. Ale trudniej, gdy znajduje się on w sejfie.

Ukochane dziecko Okońskiego - sejf Kastelo - miał być nie tylko twierdzą na kosztowności, ale elektroniczną bazą, która informuje właściciela o wszystkim, co się z nią dzieje.
Sygnał alarmowy trafia do właściciela i ochrony, gdy tylko obce ręce zaczynają dobierać się do pancerza. Nawet, jeśli złodziejowi uda się wytaszczyć go z domu, będzie śledzony systemem GPS. Na koniec czeka go dodatkowa niespodzianka - wewnętrzna kamera sfilmuje złoczyńcę w akcji.

Kamera w sejfie ma również inne zadanie. Właściciel w każdej chwili, nawet przebywając za oceanem, przy pomocy telefonu komórkowego może sprawdzić, czy plik banknotów się nie zmniejszył.
- To bardzo skuteczna metoda ochrony - zapewnia Okoński. Tym bardziej że zagrożenie dla naszego majątku w 80 procentach pochodzi nie z zewnątrz, ale od wewnątrz. Uszczuplają go pracownicy, a nawet domownicy.
Właściciel Stalpolu uważa ukrywanie sejfów za zabieg staromodny i bezcelowy:
- Skrytka za obrazem? Doświadczony złodziej w ciągu kilkunastu sekund jest w stanie zlokalizować sejf. Moje konstrukcje zbudowane są tak, aby nie trzeba było się ich wstydzić. Mają być ozdobą wnętrza.

Okoński przećwiczył to we własnym domu, którego ozdobą są trzy sejfy: - Sądzę, że żona nie zostawiłaby już notebooka ze swoją pracą habilitacyjną nigdzie poza Kastelo.
Pancerz powinien być piękny. Panie lubią białe ze złoceniami, panowie gustują w czarnych, metalicznych, z naturalną skórą. Zawartość bywa zaskakująca. W damskich sejfach, oprócz biżuterii i pieniędzy - znaleźć można ulubione buty, flakony z perfumami, a nawet ubrania. Mężczyźni oprócz kosztowności ukrywają w sejfach broń i papiery.
Jednym z klientów był polski kolekcjoner.

-