Studzianka i źródełko z cudowną wodą - tu warto być

Jesteśmy bowiem w osadzie Studzianka, która od studni wzięła swą nazwę, a słynie z cudownego źródełka. Źródło strumienia bije we wsi Kleszczyn, by przepływając przez Studziankę zasilić malownicze Jezioro Kleszczyńskie.

Kaplica na wzgórku

Jak wyjaśnia Tadeusz Frymark, przewodnik wycieczki PTTK z Bydgoszczy, osada Studzianka powstała na początku XVIII wieku na gruntach należących do wsi Kleszczyn. Wtedy też Franciszek Działokowski zbudował na niewielkim wzgórku drewnianą kaplicę (na kamiennej podmurówce), która przetrwała do dziś. To najstarszy zabytek gminy Brzuze. Źródła różnie datują jej powstanie - wymienia się rok 1704 lub 1720. Faktem jest, że była odnawiana w roku 1820 i rozbudowana w roku 1907 (wtedy też proboszcz z parafii w pobliskiej wsi Żałe uporządkował otoczenie kaplicy).

Zwyczajowo miejsce to nazywano Pustelnią, jako że ok. 1725 roku mieszkało tu - w pomieszczeniu przy kaplicy - trzech pustelników. Już wtedy musiał być rozwinięty kult Matki Boskiej Studziennej.

Po wizytacji biskupiej, która odbyła się ok. roku 1780 zapisano, że kapliczka Przenajświętszej Marii Panny w Studziance została wybudowana za ofiary uzyskane przez pustelnika. Nazywana jest też kaplicą Matki Boskiej Studziannej i św. Jakuba. Jej wnętrze zdobi obraz Świętej Rodziny.

Kapliczne wzgórze porastają wiekowe drzewa. Wiele z nich (lipy, graby i jedna wierzba) chronionych jest jako pomniki przyrody.

Kalwaria

Nad samym potokiem od roku 1907 wznosi się murowana dwukondygnacyjna kapliczka zwana Kalwarią.

Na parterze kapliczki znajduje się ocembrowana studzienka, z której czerpie się słynącą z cudownych własności wodę. Na piętrze jest figura Matki Boskiej.

Na zielonym szlaku

Przez Studziankę przebiega 32-kilometrowy zielony szlak PTTK. Rozpoczyna się w miejscowości Brzuze, kończy w Trąbinie. Studzianka jest na 20,5 km tej trasy.

Jezioro Kleszczyńskie

Miejscowość leży na wschodnim brzegu przypominającego rogala Jeziora Kleszczyńskiego (95 ha, gł. maksymalna 11 m). Występują tu głównie leszcz i sandacz.

To północna część znajdującego się w trójkącie między rzekami Drwęcą, Wisłą i Skrwą Północną Pojezierza Dobrzyńskiego.

Na półwyspie wychodzącym z południowego brzegu daleko w jezioro znajduje się późnośredniowieczne (XV i XVI w.), stożkowate grodzisko. Wtedy, gdy funkcjonowało, poziom wód był wyższy i te zapewne całkowicie otaczały gród.

Wyświetl większą mapę