Adrian Zieliński: Nie boję się nikogo. Czym tu się stresować?

Rozmowa z Adrianem Zielińskim - Tarpan Mrocza - kategoria 85 kg

- Odczuwa pan już olimpijską gorączkę?
- Kompletnie nic. Nawet nie czuję, że będę startował w jakichś ważnych zawodach. Jestem na zgrupowaniu i trenuję. Wszystko wygląda tak samo, jak przez ostatnie cztery lata. Tylko jakieś większe zamieszanie jest w Spale. Ale ja trenuję jak zwykle. Czuję naprawdę ogromny spokój. Ale poza tym - czym tu się stresować?

- No jak to? Złoto jest do zdobycia!
- Medal będę przeżywać dopiero po zawodach. Pod warunkiem, że go zdobędę. Bardzo chcę i liczę na złoto, ale może być różnie. Stresować się nie ma jednak co. Wiem, że zrobiłem wszystko, co w mojej mocy, by przygotować się do igrzysk i zdobyć upragniony medal. Teraz stres i nerwówka nie mają sensu, bo w półtora tygodnia już i tak nic nie zmienię..

- Kogo najbardziej obawia się pan na igrzyskach?
- Nikogo się nie boję. Jadę po złoto, więc nie mogę się bać (śmiech). Zaznaczę jeszcze raz, że może być różnie. Trzeba pamiętać, że na świecie jest grupa dziesięciu zawodników i każdy z nich może zdobyć medal. A kto go wywalczy? To zależy od wielu czynników: odporności psychicznej, dyspozycji w danym dniu, ale i aklimatyzacji, a nawet jedzenia. Bo przecież jedzenie w Londynie dla zawodników z innych kontynentów może okazać się jakimś utrudnieniem. Do tego problem z aklimatyzacją i dzięki temu mogę mieć ułatwione zadanie (śmiech). Jestem dobrej myśli!