Co dzieje się nocą w bydgoskich taksówkach?

Do taksówki wsiada ładna blondynka. - Jedziemy! Pytam dokąd. - Byle stąd. Chcę poszaleć na mieście. Bo taksówkarz to też kompan, spowiednik, a czasami wodzirej.

Godzina 23, postój taksówek przy ulicy Gajowej, na bydgoskich Bartodziejach. Siedzimy w samochodzie, na zewnątrz plucha, z wieczornego nieba siąpi lodowata mżawka. W środku radio cicho gra. Krótkim brzęczeniem odzywa się komórkowy terminal taksówki.

- Kurs na Zamczysko - mówi Grzegorz, taksówkarz z 25-letnim stażem za kółkiem.
No to jedziemy. Armii Krajowej, mijamy las i skręcamy w prawo. Czekamy parę minut. Z domku jednorodzinnego wychodzi zadbana blondynka. Na oko - 35 lat.

- Dobry wieczór, Gajowa, mrówkowiec.

- Robi się.

Ta sama trasa, co przed chwilą, tyle że w drugą stronę. - A pani to chyba zmieniła miejsce zamieszkania, prawda? Nie? O to przepraszam najmocniej. Jest pani łudząco podobna do pani, którą jakiś czas temu wiozłem z Wyżyn. To co, to może nie do domu jeszcze...? Pora wczesna. Może jakiś klub. To ostatni weekend karnawału.

Mijamy wiadukt nad torowiskiem, dojeżdżamy do Kamiennej.

Klientka uśmiecha się: - Nie, dziękuję. Nie jestem jakoś w nastroju.

- Czyli, jak to młodzi mówią, domówka - ciągnie Grzegorz.

- W porządnym domu barek nigdy nie jest pusty - żartuje 35-latka. I już serdecznie chichocze, wysiadając przed swoim blokiem.

- Bo taksówkarz to taki gość, co zna się na ludziach - Grzegorz odprowadza klientkę wzrokiem do klatki schodowej.

Na "słupku" (postój) przy Gajowej niewiele się już dzieje. Grzegorz rzuca: - Jedziemy na "mosty".

I po kwadransie jesteśmy w centrum, na parkingu przy Mostowej. Wciąż mży, ale ludzi więcej. I jakoś bardziej radośni niż "na osiedlu". Wsiadają dwie dziewczyny w miniówach. Przed chwilą wyszły z "Savoya". Ta wyższa, w różowej spódniczce jest weselsza. Biorą kurs do Łuczniczki (hala sportowa, w której mieści się też klub bowling). Świergocą o jakimś facecie zapoznanym w klubie. O jego kolegach. I o znajomych, których za chwilę spotkają.

- Trzynaście sześćdziesiąt się należy - obwieszcza taksówkarz na parkingu przed Łuczniczką.
Wysoka imprezowiczka pyta, czy może być winna sześćdziesiąt groszy. - Co zrobić? - Grzegorz szczerzy zęby i życzy dziewczętom miłego wieczoru.

Niezwykle oryginalna taksówka - zobacz film

Podjeżdżamy do "słupka" i zatrzymujemy się przy mercedesie. Kierowcy opuszczają szyby w oknach.

- Lipa. Ostatnia sobota karnawału, a ludzie bawić się nie chcą - zagaja lekko otyły "taksiarz".
Grzegorz nie pozostaje dłużny: - Ja też mam groszowe kursy. Przed chwilą naciągnęła mnie na 60 groszy - śmieje się.

Wiadomości z Bydgoszczy

Grzegorz opowiada, jak to ładnych parę lat temu wiózł małżeństwo z dwiema córkami. Ojciec z dziećmi siedział na tylnym siedzeniu. Matka z przodu, obok kierowcy. Przed domem facet wysiada z taksówki, a żona ani myśli wyjść z auta. Mąż stoi przed samochodem, trzyma małe córki za rączki. Kobieta żąda od niego pieniędzy.

W końcu przez okno sięga po portfel, który zrezygnowany facet trzyma już w ręku. Bierze trzy stówki i oznajmia tonem nie znoszącym sprzeciwu: - Jadę z tym panem - wskazuje na taksówkarza - pobawić się "na mieście". Osłupiały mąż nie ma już nic do powiedzenia. Wie, że nie zatrzyma kobiety.

- I jaka to była zabawa? - pytam Grzegorza. - Aj tam, nic z tych rzeczy... - porozumiewawczo mruga okiem. - Postawiła mi kolację. Pojechaliśmy potem na jeden dancing, na drugi. Trochę się pokręciła po parkiecie. I odstawiłem ją do domu. Chciała się po prostu rozerwać.

Po północy Grzegorz przywozi mnie na bazę. To centrum dowodzenia i telefoniczna centrala w jednym. Urządzona w przytulnym, domowo zaaranżowanym garażu. Przed komputerem siedzi Dorota. Trzydziestokilkulatka odbiera jeden z czterech telefonów, które są ustawione pomiędzy nią a monitorem.

- Rondo? Ale które? Jagiellońskie? Przy kościele to Bernardyńskie. Dobrze. Proszę bardzo. Dziesięć minut. Do widzenia - Dorota odkłada słuchawkę, bo już dzwoni kolejny telefon. Potem jeszcze jeden i jeszcze. Pięć minut później zrywa się z fotela. Ma chwilę, żeby wstawić wodę na kawę.

- Dzisiaj spokojnie. Bywały soboty, kiedy odbierałam po siedemset zgłoszeń - uśmiecha się. Niby proste. Człowiek dzwoni po taksówkę, a ta przyjeżdża? Nic z tych rzeczy.

- Raz zadzwonił pan, który zażyczył sobie test ciążowy - opowiada Dorota. - Kilka razy zaznaczał, że to nie dla jego żony. Jakby to miało jakieś znaczenie... Zlecenia na zakupy w stylu "wódka plus papierosy" to codzienność. No to jeździmy, klient nasz pan.

I znów dzwoni telefon.

- Cztery piwa? Tak. W puszkach? Około piętnastu minut - bach, Dorota odkłada słuchawkę i zwraca się do mnie. - Pamiętam pewnego klienta, który wsiadł do auta, trzasnął drzwiami i oświadczył: "Chcę się upić i jechać do agencji!".

Opowiada, że facet faktycznie całą noc jeździł po klubach i kazał się obwozić po sobie tylko znanych melinach. Na sam koniec, gdy już "znieczulił się" jak nieboskie stworzenie, rozkleił się i wyjawił swój sekret. Oto dzień wcześniej sprzedał dom wart 400 tys. zł za... czterdzieści tysięcy. Bo się pomylił.

- Nie pozostało mu już nic, tylko się upić - kwituje Dorota, popijając kawę.
Wśród bydgoskich taksówkarzy wciąż krąży legenda o pewnym hucznym wieczorze panieńskim. Tyle razy była powtarzana z ust do ust, że już nie wiadomo, ile w niej prawdy, a ile zmyślenia.

- Panie, które wezwały taksówkę, musiały się dobrze bawić, skoro wzięły naszego pracownika za striptizera. I nie chciały go wypuścić..

Na bazę podjeżdża po mnie Jarek. Na "taryfie" jeździ trochę krócej, niż Grzegorz, ale swoje zdążył przeżyć. Zatrzymujemy się na "słupku" na Starym Mieście. Zapala papierosa.

- Kiedyś taksówkarz, to był "pan taksówkarz" - cedzi słowa. - A teraz? Prawie dziad.

Słucham historii o drogich "sikorach", "cebulach", obcych walutach i biżuterii, które znajdowało się nad ranem gdzieś pod siedzeniem auta. Klienci gubili to wszystko. A wiadomo, znalezione, nie kradzione. - Jak ktoś brał nockę w sylwestra, to mógł się ustawić na cały miesiąc - z rozmarzeniem wspomina Jarek. - Jeszcze do końca lat 90. można było zgarnąć średnią wypłatę w jedną, dwie noce.

Jarek zapewnia, że to nie baśnie z tysiąca i jednej nocy. Po chwili namysłu uśmiecha się i zmienia temat. Słucham historii o pewnym bydgoskim "emerytowanym" już gangsterze, który z górką 12 lat temu stracił nogi w zamachu.

- Całkiem niedawno wsiadł do mnie, do auta. Pytam, czy zawieźć go do domu. Podaję przy tym adres. On na to: "A my się znamy?" Trochę mi skóra ścierpła, ale odpowiadam, że nie jestem pierwszy lepszy frajer. I mówię o tym wybuchu przed laty. No, co mu obie kończyny urwało w samochodzie. Opisuję, że widziałem wtedy jego mercedesa z maską odrzuconą dwadzieścia metrów w tył. A on tylko podciąga nogawkę i pokazuje jedną z tych protez. Opowiada, że obie kosztowały go 300 tysięcy. Ale są tak dobre, że nawet biega na nich.

Jarek twierdzi, że w wieżowcu, gdzie mieszka były boss, drzwi od windy swego czasu zniszczyła "konkurencja". Były ostrzelane. Wszędzie ślady po kulach. Co zrobił? - Zafundował lokatorom nowiutką windę - słucham z niedowierzaniem. Zmyśla? A może jest w tym ziarnko prawdy?

- Tam nikt na niego złego słowa nie powie.

Taksówkarze doczekali się swojego "eldorado" jesienią ubiegłego roku, kiedy obsługiwali festiwal Plus Camerimage. Jarek pojechał do stolicy po Janusza Gajosa.

- Zaparkowałem na Szucha - ciągnie taksiarz. - Gajos podchodzi. Mówi: "Pan to chyba po mnie, co?" Ja na to, że tak, a on: "Ciągną mnie do tej Bydgoszczy, sam do końca nie wiem, po co?" i wybucha śmiechem. Zorientowałem się, że żartuje. Później przez całą drogę opowiadał mi jak to kręcili w Bydgoszczy "Czterech pancernych" - że na wyspie Młyńskiej, że w centrum, nad Brdą i potem jeszcze na Kanale Bydgoskim.

Jarek twierdzi, że podczas Plus Camerimage do jego "taryfy" wsiadła też Grażyna Szapołowska, a z Gdańska odbierał Akirę Kurosawę.

Już 2 nad ranem. Kolejne wezwanie, kolejny klient. Czas wysiąść.